Wykład o ataku osobistym?

Poznałem w tym roku gościa z La Reunion, wcześniej nawet nie wiedziałem o istnieniu takiej wyspy/państwa. Musiał mi na mapie pokazać gdzie to jst bo nie mogłem nawet zlokalizować tego maleństwa między Madagaskarem a Mauritisem. Nie do końca nawet państwa bo są podlegli Francji. To najbardziej mnie zaskoczyło że na oceanie indyjskim i wybrzeży środkowej afryki mówi się po francusku, płaci w euro i dzwoni z francuskim numerem kierunkowym jakby to europie. Mieszkańcy wyspy są pełnoprawnymi obywatelami francuskim i mogą bez przeszkód podróżować po europie i świecie legitymując się francuskim paszportem. A podobno kolonializm się skończył - tyko dlaczego Francja, Anglia, Hiszpania, Portugalia i Holandia wciąż mają tyle terytoriów zamorskich? Jedyna różnica że teraz nie nazywa się tego koloniami

Ale poleciał!!!

Polska ?

mogles nie spojlerowac z jego smiercia. btw film zajebisty

Gdyby Alex przeczytał wasze spoilery pewnie by się w grobie przewracał

Za młodu miałem podobny plan na życie (poza umarciem jak Alex;) ale cos nie pykło i w sumie nie jest źle, mam fajną żonę, fajne dzieci i fajną prace;)

To babirusa zwana też świnią jeleniowatą,występuje na wyspach Sula, Buru, Sulawesi i Togian. Świnie te gdyby nie ścierały kłów, to zagrażałyby ich zdrowiu a nawet życiu co widać na zdjęciu.

- Wszystko zaczyna się od słowa. Istnieje uniwersalny, ośmiostopniowy schemat ludobójstwa opisany przez Gregory'ego Stantona, przewodniczącego amerykańskiej organizacji Genocide Watch. Jego kolejne etapy to: klasyfikacja, symbolizacja, dehumanizacja, organizacja, polaryzacja, przygotowanie, eksterminacja i zaprzeczenie. Ludobójstwo nigdy nie jest aktem spontanicznym, to jest skrupulatnie planowany proces, na który przygotowuje się kolejne pokolenia ofiar, morderców i świadków. Ofiary muszą mieć zaniżoną samoocenę, muszą ulegać złudzeniom, że wciąż mają czas na ucieczkę. Oszukują się, że to jeszcze nie teraz. Jeszcze nie biją u nas, tylko u sąsiadów, może jakoś przetrwamy? Może zdążymy odmalować dom albo nasze dzieci skończą szkołę?

I nieodmiennie pierwszy punkt to jest naznaczenie słowem. Potem idzie za tym naznaczenie fizyczne - trzeba rozdać opaski, wydać dowody osobiste, w których jest wyszczególnione pochodzenie etniczne. Na końcu, po rzezi, po wszystkim, jest zaprzeczenie. No i potem kłócimy się, ile osób się zmieściło w stodole, ile piece mogły spalić w ciągu doby, ilu Ormian mogło iść przez tę pustynię i czy aby na pewno aż tak wiele osób zginęło.

"You need a little bit of insanity to do great things."
Henry Rollins

Bruno Schulz, Sklepy Cynamonowe (fragmenty Nocy Wielkiego Sezonu)

Każdy wie, że w szeregu zwykłych, normalnych lat rodzi niekiedy zdziwaczały czas ze swego łona lata inne, lata osobliwe, lata wyrodne, którym - jak szósty, mały palec u ręki - wyrasta kędyś trzynasty, fałszywy miesiąc.

Mówimy fałszywy, gdyż rzadko dochodzi on do pełnego rozwoju. Jak dzieci późno spłodzone, pozostaje on w tyle ze wzrostem, miesiąc garbusek, odrośl w połowie uwiędła i raczej domyślna niż rzeczywista.

Winna jest temu starcza niepowściągliwość lata, jego rozpustna i późna żywotność. Bywa czasem, że sierpień minie, a stary gruby pień lata rodzi z przyzwyczajenia jeszcze dalej, pędzi ze swego próchna te dni-dziczki, dni-chwasty, jałowe i idiotyczne, dorzuca na dokładkę, za darmo, dni-kaczany, puste i niejadalne - dni białe, zdziwione i niepotrzebne.

Wyrastają one, nieregularne i nierówne, nie wykształcone i zrośnięte z sobą, jak palce potworkowatej ręki, pączkujące i zwinięte w figę.

Inni porównywają te dni do apokryfów, wsuniętych potajemnie między rozdziały wielkiej księgi roku, do palimpsestów, skrycie włączonych pomiędzy jej stronice, albo do tych białych nie zadrukowanych kartek, na których oczy, naczytane do syta i pełne treści, broczyć mogą obrazami i gubić kolory na tych pustych stronicach, coraz bladziej i bladziej, ażeby wypocząć na ich nicości, zanim wciągnięte zostaną w labirynty nowych przygód i rozdziałów.

Ach, ten stary, pożółkły romans roku, ta wielka, rozpadająca się księga kalendarza! Leży ona sobie zapomniana gdzieś w archiwach czasu, a treść jej rośnie dalej między okładkami, pęcznieje bez ustanku od gadulstwa miesięcy, od szybkiego samorództwa blagi, od bajania i marzeń, które się w niej mnożą. Ach, i spisując te nasze opowiadania, szeregując te historie o moim ojcu na zużytym marginesie jej tekstu, czy nie oddaję się tajnej nadziei, że wrosną one kiedyś niepostrzeżenie między zżółkłe kartki tej najwspanialszej, rozsypującej się księgi, że wejdą w wielki szelest jej stronic, który je pochłonie?